Het visum interview

Wij hadden om 08:30 ons interview bij het consulaat in Amsterdam, dus waren we vroeg uit de veren en zaten we rond 06:00 uur in de auto. Gelukkig hadden we onderweg slechts 1 file….. Rond 08:00 uur stonden we als eerste voor de deur. In de brief stond dat je een kwartier voor je afspraak aanwezig moest zijn maar het consulaat ging pas om 08:30 uur open. Toen de deur om klokslag 08:30 uur open ging stonden er al een stuk of 15 mensen voor de deur te wachten.
Een zoemertje ging en een stem vroeg of we telefoons of andere elektronische apparatuur bij ons hadden. We hadden van Tjarda (een lieve vriendin die uit ervaring sprak) al gehoord dat we dit niet moesten meenemen omdat je anders in een andere rij kwam te staan, dus nee die hadden we niet. De loodzware voordeur ging open en we mochten naar de security check. De deur ging achter ons dicht en de andere mensen moesten gewoon buiten in de rij blijven staan (gelukkig was het droog). Binnen moesten we ons bij een (Engelstalige) medewerker melden en werden onze spullen door de scanner gehaald, zelf mochten wij net als bij de luchthaven zonder schoenen, riem, portemonnee etc door de bodyscan. Vervolgens mochten wij door een andere loodzware deur naar een zaaltje toe. Daar moesten we wachten tot ons nummer op de monitor verscheen. Al snel mochten we met z'n drieën door naar loket 1. Daar werd doors een (wederom Engelstalige) medewerkster gevraagd welk visum we nodig hebben en waarom. Onze paspoorten en alle documenten werden ingenomen en Peter mocht naar een andere balie om 500 dollar te betalen in het kader van detectie en preventieve van fraude. Gelukkig had Philips ons dit van te voren gemeld anders was het wel schrikken geweest. Ondertussen mochten wij weer gaan zitten. Daar moesten we even wachten tot ons nummer voor de tweede keer werd omgeroepen. Weer naar loket 1, de helft van onze papieren kregen we weer terug zonder dat er naar gekeken was. Onze vingerafdrukken werden digital gemaakt en daarna mochten we weer gaan zitten tot ons nummer weer zou worden omgeroepen. Het zaaltje stroomde ondertussen vol met allerlei soorten mensen met verschillende nationaliteiten. Omdat we samen het verzoek tot aanvraag van het visum hadden gedaan, mochten we ook samen naar loket 4. Dit was natuurlijk erg fijn en hadden we niet verwacht. Aangekomen bij loket 4 werd door een beeldschone Amerikaanse medewerkster gevraagd waarom we de aanvraag deden. Verder werd aan Peter gevraagd voor welk bedrijf hij werkte, wat voor beroep hij had en waarin hij was gespecialiseerd. Aan Angela vroeg ze wanneer en waar ze getrouwd was en aan Joris vroeg ze wanneer hij was geboren en waar. Waarop Joris zei: “In Eindhoven, denk ik". Het gesprek verliep erg relaxed en soepel en omdat we geen spannend verhaal te vertellen hadden werden er ook geen lastige vragen gesteld. Na een minuut of 3 kregen wij de bevestiging dat onze paspoorten incl het visum via de post worden verstuurd en binnen 4 a 5 werkdagen bij ons zouden zijn!
Ondanks alle vervelende verhalen die je ook leest op internet over het aanvragen van een visum, ging het ons redelijk gemakkelijk af. Alle medewerkers van het Amerikaanse Consulaat waren zeer vriendelijk en gaven ons een prettig gevoel. Maar dit ligt natuurlijk ook een beetje aan je voorbereiding. Wij zijn een aantal weken bezig geweest om alles goed door te lezen en de nodige informatie te verzamelen. Op deze manier stonden wij met zelfverzekerd en alle juiste benodigde documentatie aan het loket. Omdat je alle gesprekken van ander aanvragers gewoon kunt volgen weet ik ondertussen dat niet iedereen dit doet. Een aantal aanvragen leek meer op de TV serie “Ik vertrek”. Antwoorden als: "O, dat wist ik niet, O, dat ben ik vergeten, is dat zo? Ik spreek geen Engels..." zijn niet echt bevorderlijk voor het verloop.
Eenmaal buiten stond er ondertussen een hele lange rij, vooral de rij met mensen die telefoons of andere elektronische apparatuur bij zich hadden was super lang. Nog bedankt voor de tip Tjarda en de enveloppe met postzegels was niet meer nodig, (gelukkig hadden we dit al ergens gelezen). Nu we deze hobbel hebben gehad kunnen we ons eindelijk gaan richten op het leuke deel van ons avontuur, de voorbereidingen op ons verblijf in Salina!